Algueira
Spanje , Ribeira Sacra
Galicië, in het noordwesten van Spanje, staat met haar koele Atlantische klimaat niet bekend als wijnstreek. Toch worden hier wijnen gemaakt waarvan het niveau even hoog is als de ligging van de wijngaarden. Zoals in Ribeira Sacra waar de druiven gekweekt worden op bijna loodrechte hellingen in een grillig landschap dat aan de Noorse fjorden doet denken.
"Hier dwingt de natuur ons om te werken zoals onze voorouders het altijd gedaan hebben", zegt Fernando Gonzalez (60), eigenaar van het wijndomein Algueira, pal in het hart van Ribeira Sacra.
Hij werkte in de banksector in Madrid maar verliet die om zich geheel te wijden aan de traditionele wijnbouw van zijn geboortestreek. Dat is in dit landschap met hoge beboste bergen een hele opgave: de wijngaarden liggen op moeilijk bereikbare plaatsen, op steile, soms bijna loodrechte hellingen. Handenarbeid, wijnstok per wijnstok, is onvermijdelijk. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de wijncultuur hier haast uitgestorven was.
"Honderd jaar geleden verlieten de arme boeren van deze streek hun erf om in de steden werk te zoeken", vertelt Gonzalez, "Zeker nadat, in de jaren 1920, de plaag van de druifluis hier, zoals in de rest van Europa, de wijngaarden vernietigde. Daarbovenop kwam de Spaanse burgeroorlog in 1936, waardoor nog eens vele inwoners op de vlucht sloegen."
Gonzalez zag het als zijn missie om de wijnbouw hier te doen heropleven: "Want deze streek heeft het potentieel om schitterende wijnen te leveren. We zitten in een Atlantisch klimaat, anders dan aan de costa's van de Middellandse Zee. De dagen zijn gematigd warm, en de nachten koel. De druiven kunnen dus lang en langzaam rijpen. Het is hier ook minder droog dan in andere regio's, zodat de druiven nooit aan droogtestress lijden. En door de steile hellingen blijven de wijnstokken nooit in het water staan. Ten slotte is er de gevarieerde ondergrond van onder meer graniet, gneiss, kwarts en kalk, allemaal gesteenten die tot complexe minerale aroma's in de wijn leiden."
In the middle of nowhere bouwde Gonzalez zijn huis en wijnkelder in de steen van de streek, mooi geïntegreerd in het landschap. Hij neemt ons mee in zijn oude Land Rover voor een rit doorheen zijn wijngaarden, allemaal gelegen op plekken waar je alles behalve een wijngaard verwacht. De hoogste wijngaarden bevinden zich op 700 meter boven de zeespiegel. We worden van links naar rechts geschud, langs bijna elke smalle grindweg gaapt de afgrond. De Land Rover duikt plots langs een steile helling naar beneden, om verderop weer even steil naar boven te klimmen. Gonzalez is het gelukkig gewend. "Hier is nog nooit een werkongeval gebeurd", stelt hij ons gerust.
Regelmatig stoppen we voor een magistraal panorama over de groene beboste bergen, hier en daar onderbroken door een wijngaard, en daaronder de rivier Sil die doorheen het landschap snijdt: natuurpracht die nog het best te vergelijken valt met de Noorse fjorden. Ver weg is het toeristische Spanje dat dor en droog is, Galicië is de groene long van het land.
"In de tijd van mijn grootvader waren alle hellingen hier volgeplant met wijnstokken, nu zie je vooral bomen en struiken. Ik heb dus vele hectaren moeten ontbossen en terrasseren, alvorens ik er wijnstokken kon planten. Dat deed ik al in mijn vrije tijd toen ik nog werkte in de banksector, het heeft mij 25 jaar gekost om dit allemaal te realiseren. Het grootste probleem was om mensen te vinden die mij konden of wilden helpen, want er zijn er nog maar weinigen die dit labeur in moeilijk bewerkbare wijngaarden willen doen. Soms moeten we oogsten met boten via de rivier, omdat er geen andere manier is om de wijngaarden te bereiken."
Ik vraag hem waarom hij dan zolang in de banksector bleef werken als zijn hart hier lag.
"Ik heb een gezin met twee zonen die ik wilde laten studeren, financieel was het niet haalbaar om mijn werk op te geven. Pas acht jaar geleden, als alle investeringen in de wijngaarden waren gebeurd, en mijn zonen afgestudeerd waren, kon ik het mij permitteren om mij helemaal toe te leggen op de wijnbouw."
Gonzalez was daarin een pionier. Vroeger deden alle families hier aan polycultuur: ze kweekten wijndruiven om te verkopen aan grote wijnbedrijven, en daarnaast ook groenten, fruit en dieren. Pas sinds kort beginnen steeds meer families wijnen onder de eigen naam te maken en te verkopen, zeker nadat de Engelse wijnschrijfster Jancis Robinson Ribeira Sacra prees als Spanjes verborgen topterroir en de wereldwijnmarkt deze streek begint te ontdekken.
"Intussen zijn er opnieuw 90 tot 100 wijndomeinen in Ribeira Sacra", zegt Gonzalez, "Maar daaronder zijn er ook vele die gewoon een graantje willen meepikken van de groeiende bekendheid. Slechts vier à vijf wijndomeinen gaan voor echte kwaliteit."
Gonzalez heeft alleen druivenrassen aangeplant die hier van oudsher voorkomen. In Ribeira Sacra zijn er liefst 65 lokale druivenrassen. Godello voor witte en mencía voor rode wijn zijn in Spanje al iets bekender geworden, maar van druiven als treixadura, espadeira, ferrón, bastardo, merenzao, brancellao, loureira, sousón en caiño hebben de meeste wijnliefhebbers nog nooit gehoord
Gonzalez maakt het zichzelf niet makkelijk. In zijn obsessie om de authentieke wijncultuur van zijn streek te respecteren, maakt hij liefst 16 verschillende wijnen op de 20 hectaren die hij bezit: "Ik wil de unieke ondergrond van elke wijngaard apart tot uiting laten komen in de wijn."
De rode draad doorheen zijn gamma is wel dat hij altijd mikt op finesse en elegantie, eerder dan op concentratie en kracht: dit zijn wijnen die nooit overdonderen, maar bekoren door hun subtiliteit en souplesse.
De Spaanse topgastronomie heeft zijn wijnen ontdekt en Gonzalez exporteert nu naar 14 landen.
"Ik heb er 35 jaar voor gewerkt, en nu pas begin ik resultaten te zien", zegt hij.
Het maakt hem zichtbaar trots.
|
Invoerders: La Buena Vida ( Mol ) |
Gegevens domein Algueira |
