Kan je op vakantie in de Luberon goede wijnen vinden?
Het imago van vakantiestreek speelt de wijnstreek Luberon al een hele tijd parten. Dat werd nog versterkt door de wereldwijde bestseller "A Year in Provence" van de in 2018 overleden Britse schrijver Peter Mayle, die er woonde en werkte. In dat boek werden schilderachtige dorpjes als Ménerbes, Lacoste, Gordes, Bonnieux en Lourmarin zo aantrekkelijk beschreven dat horden toeristen uit Europa, Azië en Amerika er naartoe trokken.
Maar hoe aantrekkelijk vakantiestreken ook zijn, als wijnstreek hebben ze meestal geen grote reputatie. Men verwacht er vooral eenvoudige rosé voor toeristen. Weinigen weten dan ook dat in de Luberon verrassend fijne en elegante witte en rode wijnen gemaakt worden, in tegenstelling tot de zwoele en alcoholische stijl die je doorgaans met een zuiderse streek associeert.
Dat komt omdat de Luberon in wezen een bergmassief is, waar wijngaarden hoog aangeplant kunnen worden en waar het relatief koeler is dan in andere Provençaalse streken, vooral 's nachts. Daardoor behouden de druiven hun frisse zuren en rijpen ze langer en trager, waardoor hun aromatische potentieel de tijd krijgt zich ten volle te ontplooien. De bodems bevatten bovendien veel kalk en mergel, wat zorgt voor finesse in de wijnen. De Luberon is ook een droge streek, waardoor ze geschikt is voor natuurlijke wijnbouw, omdat schimmelziekten - een gevolg van de combinatie van warmte en vocht - hier zelden voorkomen.
Toch kreeg de Luberon pas in 1988 de hoogste status van "appellation". Wijnen worden er gemaakt in de drie kleuren rosé, wit en rood, van druiven als grenache blanc, clairette, vermentino en roussanne (voor wit) en grenache noir, syrah, carignan en cinsault (voor rood en rosé). Door hun intensiteit, schakering en kruidigheid sluiten ze perfect aan bij de hedendaagse, creatieve gastronomie. Maar in ons land staan ze zelden op een wijnkaart, noch bij invoerders, noch in restaurants. Dat imago van vakantiestreek speelt haar nog altijd parten.
Dat een wijnstreek veel toeristen aantrekt, heeft ook zijn voordeel. Zo kunnen de lokale wijnbouwers een groot deel van hun productie rechtstreeks aan de eindconsument verkopen, waardoor ze geen marge moeten afstaan aan een invoerder of verdeler. Tegelijk is dat misschien een van de redenen waarom in ons land zo weinig wijnen van de Luberon verkrijgbaar zijn: invoerders gaan ervan uit dat veel Belgen naar ginder op vakantie gaan, en de wijnen daar kunnen kopen. Zeker zij die dit artikel gelezen hebben.
