Antiquairs in wijn
Het idee dat wijn verbetert met de jaren, heeft voor een bloeiende handel in oude wijnen gezorgd.
Elke wijnliefhebber weet het: de meeste wijnen verbeteren niet door ouder te worden. Enkele jaren rust doen een wijn meestal deugd, maar verdere veroudering maakt de meeste alleen maar schraler. Toch is er een verrassend grote markt voor oude wijnen, vooral als die uit Bordeaux en Bourgogne afkomstig zijn. Er zijn altijd mensen in de wereld te vinden, die daar veel geld voor over hebben.
"Wij verschepen veel oude wijnen naar New York, Hong Kong en Japan", zegt Jan Dignef van de Vlaamse firma Wijncuriosa, "Onze klanten zijn rijke particulieren, maar ook handelaars die aan die particulieren doorverkopen."
Jan Dignef en zijn vennoot Pierre-Jean Marcus ontmoetten elkaar in het vermaarde Londense restaurant Marco Pierre White waar ze beiden sommelier waren. Daar kwamen ze vermogende klanten tegen die vaak teveel wijn hadden gekocht in het verleden, en hen vroegen of ze er geen wilden afnemen. Op die manier groeide het idee om een business in oude wijnen te beginnen.
"Je staat ervan versteld hoeveel mensen er van hun wijnen af willen", zegt Jan Dignef,
"Mensen die vroeger goedkoop hebben gekocht en nu hun flessen niet meer durven opendoen omdat ze zoveel waard geworden zijn. Liefhebbers die Bordeaux beu zijn, of om gezondheidsredenen geen wijn meer mogen drinken. Er zijn ook restauranthouders bij die cash nodig hebben. Vlaanderen staat bekend als een regio met veel goedgevulde wijnkelders. Dat is onze bron van aankoop."
Chris Thiran van de firma Belgium Wine Watchers verheugt zich over de vergrijzing van de bevolking: "Er komen steeds meer mensen bij die vaststellen dat ze indertijd teveel wijn hebben gekocht. Voor ons is dat een zegen."
Hoeveel voor die oude wijnen betaald wordt, is afhankelijk van geval tot geval. Maar dat ze die achteraf met een flinke winstmarge kunnen doorverkopen, staat vast. De gemiddelde verkoopprijs is 100 euro. De duurste fles die Jan ooit verkocht, was een fles cognac uit 1811 met het zegel van Napoleon: 7000 euro. Voor een fles Château d'Yquem uit 1921, zonder etiket, betaalde een wijnliefhebber 6500 euro.
"Oude wijnen ben je op de wereldmarkt meteen weer kwijt, meestal via het internet", zegt Jan, "Wij lopen daarbij geen risico: er moet betaald worden vòòr levering."
En het risico voor de aankoper? Jan is daarover heel open: "Een oude wijn kopen houdt altijd een risico in. Wij kunnen slechte flessen niet terugnemen, omdat wij ons evenmin op iemand kunnen verhalen."
"Ik stel mij garant tot 1990", zegt Chris Thiran, "Vòòr die datum niet meer."
Beide heren hebben wel tips om het risico te verkleinen. Lees vòòr aankoop zoveel mogelijk over het domein en het wijnjaar. Koop geen losse flessen: zelfs zonder originele kist is het altijd veiliger om meerdere flessen van eenzelfde domein en jaar te kopen. Kijk naar het niveau van de wijn: dat bevindt zich best boven de schouder van de fles, liefst nog in de hals. Een te laag niveau duidt erop dat er lucht in de fles is gekomen, waardoor de wijn meer dan waarschijnlijk geoxideerd is.
Chris Thiran toont mij een stokoude fles Clos Vougeot met onleesbaar etiket waarvan het niveau tot bijna halverwege de fles is gezakt. "Ongetwijfeld is dit azijn", zegt hij, "En toch vind ik hiervoor nog een koper, een verzamelaar die geen wijn koopt om te drinken, maar om te verzamelen, zoals antiek."
Intussen zie ik 12 flessen Romanée-Conti van 1929 klaarstaan voor verzending. Zijn het wel echte?
"Voor vervalsingen moeten we inderdaad oppassen", geeft Chris Thiran toe, "In elke business waar veel geld in omloop is, zijn er fraudeurs aan het werk. Maar de meeste topdomeinen nemen maatregelen, zoals het verwerken van de domeinnaam in het glas van de fles, een watermerk op de etiketten, of een speciaal nummer of teken dat bij elke jaargang verandert."
En toch, ondanks alle risico's, floreert de business. Chris Thiran vertelt waarom: "Ooit zag ik de wijnkaart van een cruiseschip. Ik schrok van de maffe prijzen. Maar het toonde aan dat er voldoende particulieren in de wereld zijn die om het even welke prijs voor een wijn kunnen en willen betalen. Dat is onze markt: de superrijken."
In zijn "Wine Buyer's Guide" vertelde wijnschrijver Robert Parker ooit over een steenrijke "wijnliefhebber" die hem met aandrang had gevraagd zijn wijnkelder te komen bekijken: "Na mijn bezoek, waar ik teveel veel te oude flessen uit slechte jaren had gezien, vertelde de man dat zijn vrouw en hij nooit wijn dronken. Speciaal voor mij opende hij een fles Pauillac van 1969, wellicht het slechtste millésime van de laatste 25 jaar. De wijn was bruin en stonk. Well Bob, this wine sure smells good, zei de man."
