Primeur
Een vriend-wijnliefhebber belde mij met de vraag of het verstandig was om de grands crus van Bordeaux 2009 in primeur te kopen. Ik heb het hem afgeraden.
De eerste reden is u welbekend: de prijzen zijn véél te hoog. Bovendien moet je nù betalen terwijl de flessen pas eind 2011 geleverd worden. Intussen kan er veel gebeuren. Een terroristische aanslag, een financiële crisis, ik zeg maar wat. Of uw wijnhandelaar kan failliet gaan.
In Bordeaux weet men dat ook. Daarom - om de primeurverkoop toch te stimuleren - probeert men de wijnliefhebber bang te maken dat er niet voldoende flessen zullen zijn. Ik herinner mij hetzelfde discours over de jaargang 2005. Twee jaar later organiseerden alle supermarkten verkoopsacties. Het thema: Bordeaux 2005.
Er is een tweede reden: zelfs in een zogenaamd groot jaar zijn er domeinen die slechte wijn maken. Of althans wijn in een stijl die je niet van een bordeaux verwacht. Jaren met het predikaat "wonderbaarlijk" zijn altijd jaren waarin de zon uitbundig heeft geschenen en de druiven (in het bijzonder de cabernet sauvignon) volkomen rijp zijn geworden. Al te enthousiaste wijnmakers laten zich dan verleiden tot het maken van diepgekleurde, geconcentreerde en sterk geëxtraheerde wijnen, gegeerd bij een bepaald rijk doelpubliek. Finesse, elegantie, schakering en fraîcheur worden dan opgeofferd. En laat dat nu net de eigenschappen zijn die ik van een bordeaux verlang. Ook in jaren zoals 2009 blijft de boodschap: proef vòòr je koopt.
De derde reden is voor mij nog de belangrijkste: de wereld vergaat niet als je geen bordeaux drinkt. Onlangs was ik in Bordeaux tijdens de oogst. Ik werd daar geconfronteerd met de woede en frustratie van heel wat Europese wijnschrijvers, die het de Bordelezen kwalijk namen dat ze waren bezweken voor de lokroep van het grote geld uit Azië. Daardoor konden minder begoede wijnliefhebbers uit hun traditionele markten, nochtans grotere kenners dan die verdomde Chinezen, zich geen bordeaux meer permitteren. Ze vonden dat "schandalig" en "ondemocratisch". Hadden zij nu pas begrepen dat het in de wijnwereld ook een beetje om business gaat? En dat wijndomeinen geen vzw's zijn wier maatschappelijke taak het zou zijn om hun wijnen tegen toegankelijke prijzen eerlijk te verdelen over alle liefhebbers, arm en rijk, in de wereld? Als de markt het toelaat, willen de Bordelese domeinen hetzelfde als om het even welk bedrijf: hun producten zo duur mogelijk verkopen. En als u die prijs te hoog vindt, dan moet u ze maar niet kopen. Zoals ik.
De Bordelese kasteeleigenaars liggen daar niet wakker van: zij hebben ons heus niet nodig voor hun zakencijfer. Maar wij hebben hen evenmin nodig. Er is een hele grote wijnwereld naast Bordeaux.
Een minder bekende invoerder in Vlaanderen, Marc Maes, heeft zich gespecialiseerd in Languedoc-Roussillon en liet mij een aantal wijnen uit die regio proeven die mij van mijn stoel bliezen. Echte topwijnen heeft die man in zijn catalogus: krachtig en toch fijn, soepel en toch complex, wijnen die de rijpe volheid van de zon combineren met de mineralige fraîcheur van de bodem. Jean-Michel Alquier, Mas Champart, Mas des Chimères, Mas Cal Demoura, Clos de l'Anhel, Domaine de Montcalmès: al deze domeinen leveren witte en rode wijnen waarin je als wijnliefhebber al het genot vindt dat je nodig hebt. Tegen prijzen tussen 10 en 20 euro! Nee, de wereld vergaat niet als je geen bordeaux drinkt. Integendeel, je ontdekt een heel nieuwe wereld. Een van prachtige wijnen tegen redelijke prijzen. Waar je niet in primeur kan kopen.
