Reclame!
In een Frans wijnmagazine zie ik een advertentie voor Les Vignobles Péré-Vergé. Eigenares Catherine Péré-Vergé kijkt mij aan, een snoeischaar in de hand. Ik ben ooit op bezoek geweest bij deze krasse dame van gevorderde leeftijd, op een van haar wijnkastelen in Pomerol. Ik kende haar niet, wist nog weinig over haar. Maar één
zaak was meteen duidelijk: deze steenrijke erfgename van Cristal d'Arques heeft
niet de gewoonte om snoeischaren te hanteren. Haar specialiteit is het kopen van wijndomeinen. Ze heeft er drie in Pomerol, één in Lalande-de-Pomerol, en één van meer dan 100 hectare in Argentinië.
"In haar wijngaarden heeft Catherine Péré-Vergé een afspraak met de maan", zegt de titel van de advertentie. Ook dat nog. Mevrouw heeft de trend van de biodynamie opgepikt. De tekst vertelt dat haar wijnstokken gesnoeid worden volgens de stand van de maan. Nochtans is haar oenoloog Michel Rolland. Ik ken hem. Slimme man, succesvol consultant, gevestigde waarde in het Bordelese establishment. Maar in géén geval iemand die in kosmische invloeden gelooft.
Het valt op dat de snoeischaar in de advertentie gloednieuw is. Ze blinkt even fel als de chique armband rond de pols van Catherine Péré-Vergé en haar modieuze paarse bril. Alleen haar zwarte rolkraagpull kan doen vermoeden dat ze klaar staat om bij wassende maan de wijnstokken te lijf te gaan. Maar toch niet met dit antieke model van snoeischaar, madame? Tegenwoordig bestaan er electrische versies, in het bijzonder geschikt voor mensen die al wat artrose in de vingers hebben.
Wijntycoon Bernard Magrez is ook zo'n specialist in geloofwaardige reclame. In een van zijn advertenties wordt hij afgebeeld als een pianist aan een vleugel. Bij nader toezien blijkt de piano een openstaand houten wijnvat te zijn. "Componist van zeldzame wijnen", zegt de titel. Mijnheer is een artiest.
Bernard Magrez is rijk geworden met de verkoop van goedkope industriële merkwijn en andere alcoholische dranken. Toen hij zag dat er meer toekomst zat in het dure wijnsegment, verkocht hij zijn bedrijf. Hij investeert nu in prestigieuze domeinen en "cuvées d'exception", gemaakt naar de smaak van een welgesteld publiek. Zijn bekendste acquisitie is Château Pape-Clément, naast negen andere wijnkastelen in Bordeaux, maar hij heeft ook bezittingen in Languedoc, Spanje, Portugal, Marokko, Argentinië, Chili, Uruguay, Californië en Japan.
Dat zijn nogal wat zeldzame flessen die je moet zien kwijt te raken. Reclame kan daarbij helpen. Of dat gebeurt via advertenties of via wijnschrijvers, maakt voor
hem geen verschil. Wijnschrijvers worden via pr-agenten uitgenodigd en stevig in
de watten gelegd. Ooit werd ik uitgenodigd om in zijn privé-jet overgevlogen te worden naar Bordeaux, voor een degustatie annex feestelijke maaltijd. Bij dergelijke invitaties heb ik toevallig altijd een andere afspraak.
Ook Catherine Péré-Vergé kon niet verbergen wat ze in mij zag: een ambulante advertentie voor haar wijnen in België. Ze liet ze mij proeven, maar was niet geïnteresseerd in wat ik ervan vond. Ze ratelde maar door over wat volgens haar zo razend interessant was om aan het Belgische publiek mee te delen. Dat heb je wel vaker met rijke mensen: ze gaan ervan uit dat mensen doen wat hen opgedragen wordt. Ik was opgelucht toen ik terug buiten stond.
Ik begaf mij naar het kleine domein Lafleur (niet te verwarren met La Fleur-Pétrus), een magische pomerol afkomstig van een wijngaard van 4,5 hectare. De wijn is een mythe onder wijnliefhebbers, hij is ècht zeldzaam en kost meer dan de duurste Péré-Vergé. Maar Jacques Guinaudeau, eigenaar en wijnmaker, is een schitterende kerel: open, vriendelijk, geïnteresseerd, bescheiden. Ongeschikt voor een advertentie.
