Ambassadeur van Champagne
In 2011 vond in Epernay de finale plaats van de Europese wedstrijd van de champagne-ambassadeurs. Een landgenoot deed mee.
Acht finalisten uit de belangrijkste Europese markten voor de Champagnestreek konden er hun kennis met elkaar meten. Voor ons land (grootste champagneverbruiker per hoofd van de bevolking, en vierde grootste in het totale aantal liters) nam ene François Bertrand deel, een 35-jarige informaticus die zijn hart verloren heeft aan champagne. Hij gaf er zijn job voor op en wijdt zich nu geheel aan zijn passie, via de invoer van champagnes en het organiseren van lessen en degustaties voor particulieren en bedrijven. Dat doet hij onder de naam "Les Perles du Cellier" ("De Parels van de Wijnkelder"), en op basis daarvan had ik een winkel verwacht. De naam bleek echter gewoon op de deurbel van een appartement te staan, in de Notelaarstraat in Schaarbeek. Die bel was bovendien stuk, dus moest ik hem via gsm melden dat ik voor de deur stond. Achter de joviale, goedlachse man die opendeed, had ik nooit zoveel kennis over champagne kunnen vermoeden.
Via een wat verwaarloosde traphal komen we in zijn appartement terecht, dat niet de grandeur uitstraalt die je spontaan met champagne associeert. Maar op de salontafel staat een fles klaar in een blinkende emmer vol ijs. En daarnaast twee prachtige champagneglazen.
De champagne blijkt van de mij onbekende Max Cochut te zijn. "De eerste champagne die ik invoerde", zegt François, "En nog altijd een van mijn favorieten."
Hij is perfect op temperatuur: koel, maar niet ijskoud. De stijl is belegen en fris tegelijk, een combinatie die liefhebbers van champagne op prijs stellen. Ondanks zijn aanzoeting van 11 gram per liter blijft de aciditeit present.
Opmerkelijk zijn de ultrafijne, vederlichte glazen. "Zo moet het", zegt François, "Je mag alleen het gewicht van de champagne voelen." Vanuit het hart van het glas stijgen de belletjes gestadig naar omhoog. "Ontworpen door James Darsonville", legt François uit, "Ondanks zijn Engels klinkende naam is hij een Franse oenoloog, nu gepensioneerd, maar bezeten door de missie om het ultieme champagneglas te ontwikkelen. Vijf jaar geleden bracht hij het op de markt."
Ook opmerkelijk is de prijs waaraan François deze champagne aanbiedt: 16,90 € per fles. Ruim onder de prijs waaraan de meeste champagnes worden verkocht. Maar net zo goed heeft hij heel dure, zeldzame cuvées van de grote tophuizen (Krug, Jacquesson, Billecart-Salmon, Gosset, Bollinger, Louis Roederer, Pol Roger, Ruinart ...).
Toch ziet hij zichzelf vooral als een ambassadeur van de champagnes van wijnbouwers: "Mensen die niet vergeten dat goede champagne begint bij goede witte wijn." Zo leert hij mij ook Rochet-Bocart en Potel-Prieux kennen, net zoals Max Cochut champagnes in een traditionele, genereus gedoseerde stijl, die onder de kaap van 20 € blijven. En ook Hoffmann, waarvan de strakkere, frissere stijl mij het meest bekoort.
Ik vraag hem naar de belangrijkste reden van zijn passie voor champagne. "Het euforiserende effect", zegt hij. Een verrassend antwoord voor iemand die de Belgische finale gewonnen heeft met onder meer een proefschrift over de assemblage van druivensoorten, wijngaardpercelen en oogstjaren. "Geen andere drank kan de alledaagsheid zo doorbreken als champagne", zegt hij, "Champagne brengt je altijd in een feestelijke stemming."
Ook die van de champagnehuizen uit de grootdistributie? François heeft er zo zijn bedenkingen bij: "Ze kopen vaak de loten druivensap of wijn die de betere domeinen voor hun eigen champagne niet willen."
Meer wil hij daarover niet kwijt. Ten slotte wordt de titel van "champagne-ambassadeur" toegekend door het Comité Interprofessionnel du Vin de Champagne. En ambassadeurs horen diplomatisch te zijn.
