Graaiflatie op de wijnkaart
Wijnkaarten zijn nooit goedkoop geweest, maar nu loopt het de spuigaten uit. Vooral in restaurants die zich als gastronomisch aanprijzen. Het begint al met het glas champagne: nog niet zo lang geleden kostte dat 10 à 12 euro, nu betaal je minimum 15 euro. Vaak voor een minderwaardige bubbelaar bovendien. Of een waaruit de sprankeling is verdwenen omdat de fles te lang open stond. En niet op de juiste temperatuur wordt geserveerd. In zo'n belachelijk klein fluitglas.
Dan sla je de wijnkaart open: je gelooft je ogen niet wat men voor een wijn durft te vragen. Onlangs nog - ik vernoem het restaurant niet omdat ik niet één specifiek restaurant viseer - zag ik een witte bourgogne van de regionale appellatie Bourgogne, dus niet uit een van die beroemde gemeenten, laat staan een premier of grand cru: 390 euro voor een fles!
Kijk, bij dergelijke ontsporingen voel ik mij als wijnliefhebber beledigd. Ten eerste omdat men mij overduidelijk wil rollen terwijl ik erbij zit. Ten tweede omdat men er kennelijk van uitgaat dat ik dat niet eens door heb. Dat ik, met andere woorden, als de eerste de beste nitwit in staat ben een wijn te bestellen waarvan de kwaliteit in de verste verte niet zal voldoen aan de prijs.
Ja maar, zegt die sommelier dan, ik kan er niets aan doen dat de prijzen zo sterk gestegen zijn, ik moet die wijnen ook duurder aankopen. Mijnheer of mevrouw de sommelier, u moet helemaal niets. U hoeft die wijnen niet aan te kopen, meer nog: het is uw job om dat niét te doen, en om dezelfde of zelfs betere kwaliteit te zoeken in een andere regio, op een ander wijndomein, tegen een lagere prijs.
Ik herinner mij een nog erger geval, opnieuw uit Bourgogne, en ik zal opnieuw het restaurant niet noemen. Ik trof er de grand cru La Romanée-Conti van het gelijknamige domein aan voor - hou je vast - 32.000 euro. Voor 75 centiliter wijn. Van 2012 bovendien, een matig bourgognejaar. Waarom wordt zo'n wijn op de kaart gezet? Ik kan maar één reden bedenken: in de hoop dat er ooit wel eens een rijke wijnsnob passeert die daarmee indruk wil maken op zijn veel jongere vriendin.
Wat doe je tegen dergelijke compleet van de pot gerukte prijzen? Er is maar één remedie: koop die wijnen niet. Het is - en ik wik mijn woorden - oplichterij. Sommige wijnliefhebbers zijn er het hart van in dat ze zich deze "topwijnen" niet meer kunnen veroorloven. Welnu, als wijnjournalist krijg ik wel nog eens de gelegenheid om ze te proeven, vaak blind, en meestal vallen ze door de mand. Ze worden alleen als topwijn bestempeld omdat er een topprijs op geplakt wordt, niet omdat ze een topsensatie veroorzaken. Vergeet die wijnen dus. Ze maken je niet gelukkiger, alleen armer.
