Rebel
"Gezien de gekende maar altijd verbijsterende onbekwaamheid van de wijncommissies, gezien al die treuzelaars die vitale hervormingen afremmen (...) noem ik deze wijn Rosé d' Un Jour tot het einde van mijn carrière."
Dit staat op een van de wijnetiketten van Mark Angeli, bekend en berucht als wijnbouwer in Anjou. Hij wilde zijn eigen versie van de traditionele Rosé d'Anjou maken. Maar zoals zo vaak werd zijn wijn niet goedgekeurd door de officiële instanties. Dus veranderde hij de naam in "Rosé d' Un Jour", verwijzend naar de weektijd van de schillen in het druivensap, waardoor de wijn zijn roze kleur krijgt.
Op het etiket staat ook trots, in grote letters: "Vin de Table de France". Dat is de laagste categorie onder de Franse wijnen. Maar Angeli provoceert graag. Helemaal onderaan vermeldt hij fijntjes: "Mis en Bouteille à la Ferme de la Sansonnière, par Mark Angeli, Paysan à Thouarcé quelque part en France."
Zo noemt hij zichzelf: boer. En in plaats van "domein" gebruikt hij de term "boerderij". Daarmee verwoordt hij zijn hekel aan de officiële wijnwereld, volgens hem te zeer gericht op status en commercie. Om wijn te maken moet je het land bewerken, zo ziet hij dat. Zijn wijngaard bewerkt hij trouwens nog met het paard. Hij bezit twaalf hectaren, slechts op acht daarvan kweekt hij druiven. De rest is bestemd voor granen, groenten, vruchten, vee, kippen en bijen. Angeli keert terug naar de vroegere polycultuur in zijn streek, in plaats van de moderne monocultuur van wijndruiven.
Let ook op het laconieke "quelque part en France". Het dorp Thouarcé waar zijn domein (sorry, boerderij) gevestigd is, ligt nochtans in het hart van de beroemde appellatie Coteaux du Layon, vlakbij het al even beroemde Bonnezeaux, beide bekend om hun grote zoete wijnen van de Loire. Maar Angeli volgt de regels van zijn appellatie niet, en daarom worden zijn wijnen "gedeklasseerd". Zo heeft hij wijnstokken aangeplant die niet op Amerikaanse onderstokken zijn geënt, wat sinds de plaag van de druifluis op het einde van de negentiende eeuw verplicht is omdat ze resistent zijn. Maar Angeli is ervan overtuigd dat dit de smaak van de wijnen van weleer veranderd heeft.
Hij is ook een overtuigd biodynamist, die geen chemische middelen in de wijngaard wil, noch artificiële toevoegingen in de wijnkelder. Hij gaat resoluut voor 100% natuurlijke wijnen, zelfs als de methoden om dat te bereiken indruisen tegen de regels.
Gezien de ligging van zijn wijngaarden in Coteaux du Layon begon Angeli met zoete wijnen. Maar gaandeweg evolueerde hij naar een heel bijzonder type van droge witte wijnen, die de honingachtige complexiteit van een zoete Layon combineren met de strakke stevigheid van een Savennières (een iets noordelijker gelegen appellatie). Grandioze wijnen zijn het, maar van de officiële organismen moest hij hiervoor de algemene appellatie Anjou gebruiken. Het deerde hem niet, hij ging nog verder in zijn zoektocht, en in 2007 verloor hij zelfs het recht op de benaming Anjou.
Intussen staan de "vins de table" van Angeli op de wijnkaarten van de meest gereputeerde restaurants. En wijnliefhebbers overal ter wereld roemen zijn uitzonderlijke talent.
Heerlijke en eerlijke man, die Mark Angeli. Ik heb hem al verschillende malen ontmoet tijdens degustaties, want steevast is hij daar zelf aanwezig om zijn wijnen te laten proeven. Terwijl het in de wijnwereld gebruikelijk is om dat door verkopers, exportmanagers of invoerders te laten doen, zeker als de wijnen zo bekend zijn als de zijne.
Appellaties hebben wel vaker af te rekenen met dergelijke rebelse wijnbouwers, die de regels niet volgen maar toch de bekendste ambassadeurs van hun streek worden. Dan worden de regels wel eens versoepeld, omdat men het zich voor de uitstraling van de streek niet kan permitteren om hen blijvend buitenspel te zetten. De individuele rebel wint dus af en toe van het systeem. Benieuwd of dat met Mark Angeli ook het geval zal zijn. Hijzelf ligt er in ieder geval niet wakker van.
