Streken
Als ik reis, drink ik altijd wijnen van de streek waar ik ben. Iets anders komt niet in mij op. Ik zou het haast onfatsoenlijk vinden om in een wijnstreek interesse te betonen voor de wijn van ergens anders, bovendien zou het getuigen van een onbegrijpelijk gebrek aan nieuwsgierigheid.
In de wijnkaart van een restaurant, gelegen in een wijnstreek, sla ik de bladzijden met wijnen uit andere streken niet eens meer open. Of toch, heel even, om te zien welke miserabele selectie de sommelier nu weer gemaakt heeft. Vooral in Frankrijk valt het op hoe weinig kennis de Fransen bezitten over andere wijnstreken dan de hunne.
Belgische wijnliefhebbers kennen de Franse wijnen eigenlijk beter dan de Fransen zelf. Wat de Fransen overigens volmondig toegeven, en dan zal het zeker waar zijn. Maar hun eigen wijnstreek, daarin zijn ze onklopbaar. Die kennen ze als hun broekzak. En alleen al daarom is het interessanter om je in een plaatselijk restaurant tot de wijnen van de eigen streek te beperken.
De wijnkaart spreekt trouwens voor zich. De wijnen van de eigen streek staan vooraan, bladzijden vol. Pagina na pagina zie je alle beste domeinen defileren, alsook domeinen die je in geen enkele gids aantreft omdat de wijnbouwer geen bezoekers en zeker geen wijnrecensenten wil ontvangen. En dan de jaargangen! Van elk domein kan je makkelijk een verticale degustatie organiseren, die verscheidene decennia overspant. De sommelier kent van elk domein en elke jaargang alle details. Jammer dat hij ook andere klanten moet bedienen: je zou wel uren met hem willen spreken. Wat een genot, nog voor je één slok hebt gedronken.
Vervolgens beland je in het hoofdstuk "autres régions", beduidend dunner. Enkele grote handelshuizen zijn vertegenwoordigd, en enkele grands crus classés omdat daar nu eenmaal altijd een publiek voor is. De jaargangen zijn wat lukraak gekozen, wellicht deze die de domeinen zelf moeilijk kwijt raken.
Heel af en toe geraak je nog, aan het einde van de wijnkaart, in het hoofdstuk "autres pays" verzeild. Het kennisniveau tuimelt nu helemaal de dieperik in.
Je hoeft in wijnkaarten van streekgebonden restaurants dus niet ver te bladeren om de echt interesssante wijnen te vinden: ze bevinden zich helemaal vooraan. Wat heb ik daar al plezier mee beleefd, en wat heb ik daar al veel uit geleerd. Daar kan geen enkele wijngids tegen op. Meestal kan je trouwens verschillende wijnen proeven, omdat ze per glas verkrijgbaar zijn, of in halve flesjes, of omdat ze zo bespottelijk weinig kosten. Interessant èn verhelderend is ook het proeven van oudere jaargangen: je raakt meteen verlost van het vooroordeel dat alleen bordeaux en bourgogne geschikt zijn om lang te bewaren. Ik heb roussette uit de Savoie gedronken van 25 jaar oud, van de begenadigde wijnmaker Dupasquier: een verrukking! De magische chinons en bourgueils uit de jaren '80 die ik ter plaatse al geproefd heb! Muscadet van Pierre Luneau uit 1976: een revelatie, net een oude sauternes in beendroge versie.
De streek kan voor mij niet onbekend genoeg zijn. Ze mag Bugey heten, of Seyssel, Cour-Cheverny, Fronton, Saussignac, Cabardès, Marcillac, Patrimonio of Vin de Pays d'Allobrogie: als ik er ben, wil ik haar wijnen proeven. Met plezier beklim ik de Côtes du Vivarais, Côtes de Duras, Côtes du Marmandais, Côtes du Frontonnais, Côtes de Toul, Coteaux du Vendômois of Coteaux d'Ancenis. Het hoeft voor mij niet altijd de Côte d'Or te zijn.
Ik sta daarin niet alleen. De sommelier van het restaurant Noma in Kopenhagen, uitgeroepen tot derde beste restaurant van de wereld (na El Bulli en The Fat Duck), schonk als menuwijn een cabernet franc uit de Fiefs Vendéens: hij had die daar geproefd en was er meteen weg van, hij paste ook fantastisch bij het gerecht.
Wat een verschil met de zelfverklaarde wijnkenner, op reis doorheen de Jura of Savoie, die daar een bordeaux of bourgogne bestelt. Een grand cru, dat spreekt.
Weer een liefhebber van grote wijnen, denk ik dan, maar geen grote wijnliefhebber.
