Geproefd en vergeleken: de wijnen van Guy Verhofstadt en Karel De Gucht
Twee liberale families die ooit lijnrecht tegenover elkaar stonden: valt uit hun wijnen iets af te leiden over de eigenaars ervan?
Toscane is niet alleen wereldberoemd om zijn glooiende landschap, schilderachtige dorpjes en milde klimaat, maar ook om zijn mooie wijnen van de sangiovesedruif. Chianti Classico, Brunello di Montalcino en Vino Nobile di Montepulciano zijn namen die de wijnliefhebber als muziek in de oren klinken.
Toscaanse wijn van sangiovese wordt traditioneel aangevuld met kleine percentages lokale druiven. Maar door het internationale succes van bordeauxwijnen gingen sommige domeinen ook bordeauxdruiven als cabernet sauvignon, cabernet franc en merlot toevoegen. Door de media werden deze wijnen "superTuscans" genoemd.
Dat is precies wat ook Karel De Gucht en Guy Verhofstadt in hun Toscaans wijndomein gedaan hebben. De Gucht koos hierbij voor merlot, bekend van Saint-Emilion en Pomerol, een druif die voor rondheid en vlezigheid in de wijn zorgt, wat in wijntermen eerder als "mannelijk" wordt gezien. Verhofstadt verkoos cabernet franc, een bordeauxdruif die voor finesse en aromatische schakering staat, in wijntermen eerder "vrouwelijke" eigenschappen.
Het wijndomein van Karel De Gucht, La Macinaia, is gelegen in de regio Chianti Classico, het kloppende wijnhart van Toscane. Daardoor kan hij ook een wijn van 100% sangiovese maken onder de herkomstbenaming Chianti Classico. Maar daarnaast maakt hij ook een Rosso Toscano waarvoor minder strenge regels gelden, en waaraan hij een klein percentage merlot toevoegt (2 tot 5%).
Het wijndomein van Guy Verhofstad heet Meone en ligt pal op de grens met Umbrië, waar hij alleen een Rosso Toscano maakt van 70% sangiovese en 30% cabernet franc. De naam Meone verwijst naar een oude grenspost, kwatongen kunnen hem in het Engels lezen als Me One, verwijzend naar zijn reputatie in de politiek om altijd de "numero uno" te willen zijn.
De wijngaard van Verhofstadt is beduidend kleiner dan die van De Gucht: hij produceert slechts drieduizend flessen, ongeveer een tiende van de productie van De Gucht. Ook in hun keuze van invoerder verschillen beide heren van elkaar. Verhofstadt richt zich op kleine invoerzaken gespecialiseerd in Italiaanse wijnen, zoals de Gentse invoerder Cavatappi opgericht door de Italiaanse Silvana Bearzatto. De Gucht koos voor invoerder VASCO die behoort tot de groep Haelterman, de grootste onafhankelijke drankendistributeur van ons land. In de politiek werd De Gucht overtroefd door Verhofstadt, dat zal hem in de wijncompetitie niet overkomen.
Uiteraard maken beide heren hun wijnen niet zelf (al zullen ze hun zeg wel hebben in het finale resultaat), daarvoor doen ze een beroep op een oenoloog. Bij Verhofstadt is dat een Italiaan, Lorenzo Landi, die ook oenoloog is bij het bekende domein Lungarotti in Umbrië. De Gucht wierf een Duitser aan, Markus Edler von der Planitz, opgeleid door de in Italië gerenommeerde oenoloog Giacomo Tachis, bekend als de grondlegger van de superTuscans.
Om een eerlijke vergelijking te maken, proeven we van beide domeinen de Rosso Toscano van dezelfde jaargang 2016. Dat deze jaargang nog te koop is, duidt erop dat beide domeinen (nog?) niet bij de top van Toscane gerekend worden, anders zou hij al uitverkocht zijn.
Beide wijnen hebben een alcoholgehalte van 13%, relatief laag voor deze warme streek, wat verklaard kan worden door ofwel een vroege oogst, ofwel een hoge of eerder noordelijke ligging van de wijngaard (waar het koeler is).
Hun kleur en schittering wijzen op gezonde druiven, deskundige vinificatie en evenwichtige rijping. De kleur van de Meone is al wat meer geëvolueerd naar oranje en roodbruin, wat ook kan liggen aan de omstandigheden waarin hij bewaard werd.
Bij het proeven valt meteen op dat beide wijnen niet mikken op concentratie en kracht, maar op elegantie en verfijning. Complex zijn ze niet, maar de textuur is zacht, de frisse zuren zijn mooi in balans met het zoete fruit, de afdronk is aangenaam. De Meone leunt wat dichter aan bij de Franse bordeauxstijl, wellicht door het hogere percentage van de bordeauxdruif cabernet franc, en door de gedeeltelijke rijping in barriques van nieuw eikenhout wat ook voor meer tanninestructuur zorgt.
Ondanks de neiging om sceptisch te zijn over politici die wijn maken, vallen deze wijnen beter mee dan verwacht.
En de prijs? De Rosso Toscano van De Gucht is goedkoper dan die van Verhofstadt: 18,20 euro tegenover 26,50 euro. Zou dat erop duiden dat Verhofstadt zichzelf hoger inschat? Allicht heeft het eerder te maken met het feit dat De Gucht beduidend méér flessen te verkopen heeft dan Verhofstadt en dus best niet te hoog inzet. Dat is hem indertijd in de politiek zuur opgebroken.
