De onbekende buur van Barolo
Roero: zelfde druif, zelfde streek, veel goedkoper
Je hoort mij niet beweren dat Barolo en Barbaresco geen grote wijnen kunnen voortbrengen. Ze zijn hèt terroir bij uitstek van de beste druif van Italië, de nebbiolo, zeg maar: een van de beste druiven ter wereld. De wijnen zijn rijk, complex, aromatisch geschakeerd, en bezitten een hoog zuur- en tanninegehalte dat hen zeer geschikt maakt voor lange bewaring. Een goede Barolo of Barbaresco is een waar genot.
Maar er zijn ook veel slechte: harde, bittere, schrale, uitdrogende exemplaren waarvoor even hoge prijzen worden gevraagd. En die prijzen gaan soms ver over de grens van wat het genot van een fles wijn waard kan zijn. Het meest frustrerende is dat ze helemaal geen verband meer houden met de kwaliteit. De wereldvraag is bepalend. En die komt niet alleen uit kringen van wijnliefhebbers, ook van superrijken die vooral afgaan op de beroemde "merknaam". Op een bepaald ogenblik haak je als liefhebber af: je wil niet langer bijbetalen voor de waanzin van anderen. En je gaat op zoek naar alternatieven. Want die zijn er, in elk land en elke streek. En die zoektocht blijkt nog boeiend te zijn ook. Veel boeiender alleszins dan slaafs naar de bekende namen te grijpen.
Zo is er de appellatie Roero, vlakbij Barolo en Barbaresco gelegen, aan de overkant van de rivier Tanaro. En net zoals in haar veel beroemdere zusterappellaties worden hier wijnen van 100% nebbiolo gemaakt. Dat is niet zo gekend. Roero staat eerder bekend om zijn witte wijnen van de lokale druif arneis, wellicht omdat de appellatie voor witte wijnen Roero Arneis heet. De rode wijnen gebruiken de appellatienaam Roero, zonder de naam van de nebbiolodruif te vermelden. Vaak staat ze niet eens op de etiketten: je staat er soms versteld van hoe weinig commercieel sommige wijnmakers denken. Het maakt ook hun charme uit, natuurlijk.
Roero heeft zijn eigen DOC in 1985 gekregen (Denominazione di Origine Controllata, de Franse tegenhanger van de "appellation controlée"). In theorie is het terroir minder goed dan in Barolo en Barbaresco. Zo heeft Roero meer zand in de bodem in plaats van klei en kalk, wat de nebbiolo's soepeler en sneller drinkbaar maakt. Maar de waarheid zit in het glas: toen ik de nebbiolo "Bric Valdiana" proefde van Giovanni Almondo, moest ik vaststellen dat ik al slechtere Barolo's heb gedronken tegen een veelvoud van die prijs. Hier proef je nog de echte, pure nebbiolo, niet verkracht door overrijpheid en/of teveel eikenhout. De ligging van de wijngaard in een koeler gebied, op 280 meter hoogte, zal daar veel mee te maken hebben. Ik was in elk geval aangenaam verrast door de precisie, zuiverheid en minerale accenten in deze wijn.
Invoerders:
Grappolo ( Torhout )
