Hoe betrouwbaar zijn wijngidsen?
Onlangs ontmoette ik, tijdens een degustatiemarathon van Rhônewijnen in Avignon, een Franse wijnjournalist die onder meer voor een van de belangrijkste Franse wijngidsen werkt. Ik noem geen namen omdat de man off the record uit de biecht klapte. Maar wat hij zei, trof mij zodanig dat ik het u niet wil onthouden.
Hij vertelde me namelijk dat hij in die gids een negatieve commentaar wilde schrijven over een bepaalde jaargang van Château Lafite-Rothschild, een van de premiers grands crus classés uit Bordeaux, en dus behorend tot de absolute top aldaar, althans op het vlak van de prijs. De eigenaars van de gids weigerden echter zijn commentaar op te nemen.
De reden? Het zou de toorn van de eigenaars van het château wekken, met als gevolg dat medewerkers van de gids er niet meer welkom zouden zijn. En toekomstige jaargangen dus niet meer geproefd zouden kunnen worden. "Het zijn de wijndomeinen die vandaag bepalen of ze al dan niet in de gids staan, en op welke manier", besloot de journalist.
"Kunnen de wijnen dan niet elders dan op het kasteel worden geproefd?" wierp ik op.
"Dat zou betekenen dat al die wijnen met eigen middelen aangekocht moeten worden", legde hij uit, "En zeker gezien de waanzinnige prijzen die vandaag voor bekende topwijnen gevraagd worden, is dat economisch niet haalbaar."
Ik bleef advocaat van de duivel spelen: "Moet je eigenlijk wel aandacht besteden aan die topdomeinen? Al hun jaargangen zijn toch al op voorhand uitverkocht tegen de hoogste prijzen."
De journalist schudde meewarig het hoofd: "Er zijn vele gidsen in Frankrijk, die elkaars concurrenten zijn. En niemand wil de gids zijn waarin bepaalde topdomeinen ontbreken."
Ik begreep plots waarom al die topdomeinen steevast in gidsen en magazines de hemel worden ingeprezen: niet omdat ze zo goed, maar zo machtig zijn.
"Goede relaties met die domeinen zijn noodzakelijk geworden", zuchtte de journalist.
"Misschien is er een andere manier", wierp ik overmoedig op, "Waarom geen gids uitbrengen die de duurste wijnen bewust links laat liggen? Zo laat je de lezer kennismaken met nieuwe streken en domeinen waar je nog kwaliteit kan vinden tegen een betaalbare prijs. De toppers zijn sowieso gekend en niet meer betaalbaar voor de gemiddelde wijnliefhebber. En de meeste rijken kopen ze toch niet voor de inhoud, maar voor het prestige."
We vroegen ons nog af wat de wijnliefhebber eigenlijk verlangt van een gids: volledigheid, of vooral een lijst van wijnen die hij of zij met een gerust hart kan kopen? Moet je nog wel pagina's besteden aan het afraden van wijnen? En welke invloed heeft dat dan op je geloofwaardigheid?
Het was een boeiende discussie. Maar ik twijfelde er geen ogenblik aan dat ze niets zou veranderen aan de volgende editie van deze gids. Château Lafite-Rothschild zou erin staan. Mét positieve commentaar.
